|
در محفل حافظ
گلعـذاري
زگلستــان جـهــان مــا را بــس
زيـن چمــن سايـه آن
سرو روان ما را بس
من و هــم صحبتي
اهــل ريــا دورم بــاد
از گــرانــان جهــان
رطل گران ما را بس
قصر فردوس بــه
پاداش عمل مي بخشند
مــاكــه رنـديــم و
گـدا دير مغان ما را بـس
بنشين بــر لب
جــوي و گــذر عمر ببين
كــايــن اشـارت ز
جهــان گـذرا مــا ر ا بس
نقـد بــازار
جهــان بنگــر و آزار جهــان
گر شما را نه بس اين
سود و زيان ما را بس
يار با ماست چه
حاجت كه زيادت طلبيم
دولـت صحبـت آن
مـونـس جـان مـا را بـس
از در خــويش
خــدايــا به بهشتم مفرست
كـه سـر كـوي تـو از
كـون و مكان مـا را بس
حافظ از مشرب قسمت
گله نا انصافيست
طبع چــون آب و
غــزلهــاي روان مــا را بس |
