|
علی ای همای رحمت
علی ای
همـای رحمـت تــو چـه آيت‍ی خــدا را
كـــه بـــه مــا ســوا فكنــدی همـه سـايه همـا را
دل اگر
خــدا شنــاسی همـه در رخ عـلی بـيـن
بـــه عـلی شنــاختـــم مــن بـــه خـدا قسم خدا را
مگر ای
سحاب رحمت تو بباری ار نه دوزخ
بـــه شـــرار قهـــر ســوزد همه جـان ما سوا را
بــرو
ای گـدای مسكيـن در خانـه عـلی زن
كـــه نگيـــن پادشــاهــی دهــد از كــرم گــدا را
بجز از
علی كه گويـد به پسر كه قاتـل مـن
چــو اسيـــر تـوسـت اكنـون بــه اسيـر كن مدارا
بجــز
از عـلی كه آرد پسـری ابوالعجـايـب
كـــه عــلم كـنـد بــه عــالـــم شهــدای كــربلا را
چــو
بــه دوست عهـد بندد زميـان پاكبـازان
چـــو عـلی كــه می تــوانــد كه بسر بـرد وفـا را
نه خدا
توانمش خواند نه بشر توانمش گفت
متحيـــرم چـــه نـــامم شــه ملك
لافتــی را
به دو
چشم خون فشانم هله ای نسيم رحمت
كــه ز كـــوی او غبــاری بــه مــن آر تــوتيـا را
به
امـيـد آنكــه شايــد بــرسد به خاك پايـت
چـــه پـيــام ها سپــردم همــه ســـوز دل صبـا را
چو
تويي قضای گردان به دعای مستمندان
كـــه ز جــان مــا بگــردان ره آفــت قـضـا را
چه زنم
چو نای هر دم ز نوای شوق او دم
كــه لســـان غيـب خوشتــر بنــوازد ايــن نوا را
همه شب
در اين اميدم كه نسيم صبحگاهی
بـــه پـيـــام آشــنـــايــی بـنــوازد آشــنــا را
زنـوای
مرغ يـا حـق بشنو كـه در دل شب
غم دل به دوست گفتن چه خوش
است شهريـارا |
